OŁTARZE BOCZNE

Ołtarz św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Ołtarz patronki misji katolickich, karmelitanki bosej z Lisieux – św. Teresy od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza (1873–1897), zawiera umieszczone już po II wojnie światowej drewniane elementy oryginalnego snycerskiego ikonostasu w stylu bizantyjskim z ok. 1900 roku. W zwieńczeniu i w nastawie ołtarza św. Teresy znajdują się liczne wczesno- i dojrzałoregencyjne detale ornamentalne oraz pięć siedzących figur anielskich z późnobarokowej kazalnicy (1725) i ołtarza głównego (1723), autorstwa Beniamina Gottlieba Marcha vel Mercka. Autorem namalowanego w latach 1953–1956 obrazu św. Teresy z Lisieux, opartego na oficjalnym przedstawieniu kanonizacyjnym z 1925 roku jest E. Mikołajczyk z Katowic.

Ołtarz Ostatniej Wieczerzy

Ołtarz wzniesiony w latach 1873–1897. Cała XVII- i XVIII-wieczna dekoracja malarska, figuralna i ornamentalna pochodzi z późnobarokowych: kazalnicy i ołtarza głównego. Obraz Ostatniej Wieczerzy jest dziełem dolnośląskiego warsztatu, działającego w XVII wieku. Zespół sześciu płaskorzeźb przedstawia m.in.: Ewangelistów, Nadzieję (Spes) i Węża Miedzianego oraz postaci siedmiu stojących aniołów, pierwotnie trzymających arma Christi (narzędzia Męki Pańskiej). Ich biało-złota i srebrna polichromia temperowo-lakierowa wykorzystuje typową dla tego okresu w Europie Zachodniej i Środkowej francuską technikę szypolenu, imitującą biel sławnego marmuru z Carrary, kości słoniowej i porcelany.