OŁTARZE BOCZNE
Ołtarze boczne, Ukrzyżowania Pańskiego i św. Antoniego Padewskiego, powstały przed 1960 rokiem w wyniku defragmentacji późnobarokowego ołtarza z 1723 roku. Ornamenty snycerskie w obu ołtarzach różnią się jedynie detalami. Z pierwotnej nastawy pozostały tylko cztery kolumny, które zostały przycięte do nowych wnętrz warszawskiej katedry polowej, posadowione na wysokich piedestałach w porządku korynckim. Dziś dźwigają one jedynie gzymsy, koronujące nieistniejące już belkowania. W polu nastawy ołtarza Ukrzyżowania Pańskiego umieszczono wspaniały snycerski krucyfiks wyrzeźbiony przez Marcha vel Mercka.
Pole ołtarza św. Antoniego udekorowane jest okazałym płótnem (1953–1956), autorstwa E. Mikołajczyka, przedstawiającym wizję świętego Antoniego z Dzieciątkiem Jezus. Za kanwę kompozycji posłużył artyście znany przedwojenny obraz wileńskiej malarki Łucji Bałzukiewiczówny. W zwieńczeniach tak ukształtowanych struktur zawieszono niewielkie glorie promieniste, flankowane przez pary aniołów półleżących na oryginalnych wklęsło-wypukłych odcinkach gzymsu. Uwagę przykuwają elementy architektoniczne i zdobnicze, przede wszystkim skomplikowane w rysunku i utrzymane w stylistyce dojrzałej regencji francuskiej i środkowoeuropejskiej plecionki wstęgowo-cęgowe.
Ołtarz patronki misji katolickich, karmelitanki bosej z Lisieux – św. Teresy od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza (1873–1897), zawiera umieszczone już po II wojnie światowej drewniane elementy oryginalnego snycerskiego ikonostasu w stylu bizantyjskim z ok. 1900 roku. W zwieńczeniu i w nastawie ołtarza św. Teresy znajdują się liczne wczesno- i dojrzałoregencyjne detale ornamentalne oraz pięć siedzących figur anielskich z późnobarokowej kazalnicy (1725) i ołtarza głównego (1723), autorstwa Beniamina Gottlieba Marcha vel Mercka. Autorem namalowanego w latach 1953–1956 obrazu św. Teresy z Lisieux, opartego na oficjalnym przedstawieniu kanonizacyjnym z 1925 roku jest E. Mikołajczyk z Katowic.
Ołtarz wzniesiony w latach 1873–1897. Cała XVII- i XVIII-wieczna dekoracja malarska, figuralna i ornamentalna pochodzi z późnobarokowych: kazalnicy i ołtarza głównego. Obraz Ostatniej Wieczerzy jest dziełem dolnośląskiego warsztatu, działającego w XVII wieku. Zespół sześciu płaskorzeźb przedstawia m.in.: Ewangelistów, Nadzieję (Spes) i Węża Miedzianego oraz postaci siedmiu stojących aniołów, pierwotnie trzymających arma Christi (narzędzia Męki Pańskiej). Ich biało-złota i srebrna polichromia temperowo-lakierowa wykorzystuje typową dla tego okresu w Europie Zachodniej i Środkowej francuską technikę szypolenu, imitującą biel sławnego marmuru z Carrary, kości słoniowej i porcelany.